Indianen bezoeken
Blijf op de hoogte en volg Bert en Mieke
15 Augustus 2016 | Canada, Kamloops
Over de overnachtingplek zullen we verder geen woorden aan zwart maken, maar het is de met stip
op 1 gekomen slechtste overnachtingsplek tot nog toe. De toeterende machinisten waren hierbij
vergeleken kleuters.
We willen na de doorwaakte nacht geen minuut langer blijven en gaan zonder ontbijt of verdere
persoonlijk verzorging meteen door naar het museum.
Daar is de sfeer wat aangenamer en ontbijten we in alle rust.
We gaan het museum in en mogen er helaas geen foto's maken. Da's jammer, want ze hebben veel
historisch materiaal. We komen er achter dat de indianen hier, niets anders behandelt zijn
dan die in de USA. Al het land werd ineens van anderen, reservaten opgericht waar ze in moesten
wonen en een Powwow (vergadering van stammen) mocht alleen maar als er iemand van de regering
bij aanwezig was. De kinderen werden opgegeven moment zelfs bij de ouders weggehaald om te
worden onderricht in internaten. Kun je het voorstellen 6 jaar oud en dan weg bij pap en mams
en een hele zwik ooms en tantes die voor je zorgden en je liefhebben, naar een kille instelling
waar je engels moet praten. En als je niet meegaand was of luisterde was een fysieke afstraffing
geen uitzondering.
Na deze culturele voorlichting gaan we naar buiten. Ze hebben een aantal sites nagebouwd.
Er is ook een boomgaard die in de jaren 20 door een missionaris is aangelegd.
We plukken wat appels, kijken in wat winterverblijven van vroeger en gaan dan op weg naar
het Wells Grey Park.
We maken eenmaal daar aangekomen weer onze verplichte stop bij het Visitor Centre, krijgen een
heleboel info en een kaart van het park. Omdat deze laptop het vertikt om aansluiting te
vinden op het WWW kunnen we jullie nog geen update geven van onze wederwaardigheden.
De weg naar het eindpunt is 68,5 km. Wij besluiten op km 42,00 te overnachten en dan morgen
door naar het verste punt en daar ons ding doen en terug.
De weg slingert zich aardig doen een, hoe kan het anders, mooie natuur. Heel af en toe een
haarspeldbochtje, maar meestal goed berijdbaar. Ons eerste fotomoment komt totaal
onverwacht. Een smalle houten brug over een rivier, Mush Bowl. We stoppen en zien een
wild kolkende rivier met prachtige witte koppen en zeer helder water.
We klauteren naar beneden om het moois van dichterbij te bekijken, manne wat een natuur.
Als we het spektakel los kunnen laten rijden we door naar onze slaapplaats voor vanavond,
Camping Pyramid, op basis van wie het eerst komt, heeft plek. We kiezen een mooi plekje en
vinden het genoeg voor vandaag. De slechte nachtrust in combinatie met een door Mieke
opgelopen verkoudheid slaan toe. Bij Mieke komt om 21.30 de man met de hamer langs en
deze heeft een goede mep gegeven, want 's morgens om 08.40 gaan de oogjes pas weer open.
Ze heeft zich al bij voorbaat bij Bert verontschuldigt voor de snurkgeluiden, die gepaard
gaan aan een verkoudheid.
op 1 gekomen slechtste overnachtingsplek tot nog toe. De toeterende machinisten waren hierbij
vergeleken kleuters.
We willen na de doorwaakte nacht geen minuut langer blijven en gaan zonder ontbijt of verdere
persoonlijk verzorging meteen door naar het museum.
Daar is de sfeer wat aangenamer en ontbijten we in alle rust.
We gaan het museum in en mogen er helaas geen foto's maken. Da's jammer, want ze hebben veel
historisch materiaal. We komen er achter dat de indianen hier, niets anders behandelt zijn
dan die in de USA. Al het land werd ineens van anderen, reservaten opgericht waar ze in moesten
wonen en een Powwow (vergadering van stammen) mocht alleen maar als er iemand van de regering
bij aanwezig was. De kinderen werden opgegeven moment zelfs bij de ouders weggehaald om te
worden onderricht in internaten. Kun je het voorstellen 6 jaar oud en dan weg bij pap en mams
en een hele zwik ooms en tantes die voor je zorgden en je liefhebben, naar een kille instelling
waar je engels moet praten. En als je niet meegaand was of luisterde was een fysieke afstraffing
geen uitzondering.
Na deze culturele voorlichting gaan we naar buiten. Ze hebben een aantal sites nagebouwd.
Er is ook een boomgaard die in de jaren 20 door een missionaris is aangelegd.
We plukken wat appels, kijken in wat winterverblijven van vroeger en gaan dan op weg naar
het Wells Grey Park.
We maken eenmaal daar aangekomen weer onze verplichte stop bij het Visitor Centre, krijgen een
heleboel info en een kaart van het park. Omdat deze laptop het vertikt om aansluiting te
vinden op het WWW kunnen we jullie nog geen update geven van onze wederwaardigheden.
De weg naar het eindpunt is 68,5 km. Wij besluiten op km 42,00 te overnachten en dan morgen
door naar het verste punt en daar ons ding doen en terug.
De weg slingert zich aardig doen een, hoe kan het anders, mooie natuur. Heel af en toe een
haarspeldbochtje, maar meestal goed berijdbaar. Ons eerste fotomoment komt totaal
onverwacht. Een smalle houten brug over een rivier, Mush Bowl. We stoppen en zien een
wild kolkende rivier met prachtige witte koppen en zeer helder water.
We klauteren naar beneden om het moois van dichterbij te bekijken, manne wat een natuur.
Als we het spektakel los kunnen laten rijden we door naar onze slaapplaats voor vanavond,
Camping Pyramid, op basis van wie het eerst komt, heeft plek. We kiezen een mooi plekje en
vinden het genoeg voor vandaag. De slechte nachtrust in combinatie met een door Mieke
opgelopen verkoudheid slaan toe. Bij Mieke komt om 21.30 de man met de hamer langs en
deze heeft een goede mep gegeven, want 's morgens om 08.40 gaan de oogjes pas weer open.
Ze heeft zich al bij voorbaat bij Bert verontschuldigt voor de snurkgeluiden, die gepaard
gaan aan een verkoudheid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
