Naar de Badlands

Gisteren hebben we besloten om uit het Jasper National Park te vertrekken, er zijn voor en tegen's tegen elkaar afgewogen om terug te gaan naar Banff of naar de Badlands van Alberta te rijden. We twijfelen nog over de plaats van bestemming, Red Deer of Drumheller, we zien wel als we er aankomen.

Het is een rit van bijna 400 km, dus we doen de schoenen met bakstenen zolen aan, to push the pedal to the metal. Voordat we vertrekken, kijkt Mieke of er misschien een wandelaar is die haar beren belletje heeft gevonden en deze bij de aanvang van de trail heeft achtergelaten.
Helaas het is niet het geval, wel ziet ze in een grote steen een fossiel van een schelp. Te groot om mee te nemen, een foto zal het moeten bewijzen.

Bert draait de Icefield parkway op en deze geeft ons als afscheidkado een een ritje over een wasbord waar Mieke's oma nog jaloers op zou zijn geweest, na 38 km buigen bij Saskatchewan af om via de Highway 11 naar het oosten te rijden.
Hier worden we getrakteerd op een oud Duits wegen-systeem, de betonnen rijplaten. Je hebt meteen de neiging om Guus Meeuwis's
Kedeng kedeng, kedeng kedeng te gaan zingen.

We nemen afscheid van de majestueuze bergen met hun sneeuw bedekking en komen nu in een andersoortig landschap. We zijn in de uitlopers van de Rockies.
Bert heeft het op gegeven moment wel gehad met de bomen, want het zijn er wel heeeeeel veel. Maar een uurtje of zo later, krijgen we een andere view.
Na een bocht in de weg krijgen we een geweldig uitzicht op een groot meer. Even opzoeken op de kaart, het is een stuwmeer, Lake Abraham en we gaan er aan de oostelijke kant helemaal langs rijden. Een mooie afwisseling op de vele bomen.

Nu we het daarover hebben, we hadden al eerder info gekregen over een beattle die de Canadese ceders heel erg lekker vindt en nu zien we van dichtbij wat die beestjes aanrichten.
Eerst dacht Mieke dat er een bosbrand was geweest, maar Bert had al gezien dat er geen nieuwe aangroei plaatsvindt en dat er bomen in de buurt roestbruin verkleurd zijn. We rijden door een bos, herstel, bizar landschap met staken. Je zou er een horrorfilm kunnen opnemen. Wij krijgen er een creapy gevoel bij en zijn blij dat we dit macabere landschap achter ons kunnen laten.

We vervolgen onze weg en rijden langs het meer waar we eerder op uitkeken. Na nog een uurtje of zo rijden, hebben we de rockies bijna achter ons gelaten en we pauzeren op een picknick/ground camp. Genietend van een bakje koffie zien we dat een parkwacht nog meer doet dan alleen een park bewaken. Schijnbaar moeten de wc-tuinhuisjes van tijd tot tijd ook schoongemaakt worden.
Bert had al moeite met de lucht die 1 van de huisjes verspreidt en was in een andere zijn kleine boodschap gaan doen. Hij zag de schoonmaakbeurt dan ook met zeer groot genoegen aan. Mieke ook, zij durft na de clean-up ook gebruik maken van deze compost toiletten.

De koffie is op en we vervolgen onze roadtrip. Het valt ons op dat we, sinds dat we op de H11 zitten, nog geen "collega" Canadreamers zijn tegengekomen.
Zijn we wel goed bezig om naar de Badlands te rijden en maken we misschien een enorme fout om een "afwijkende" route te nemen?
De komende dagen zullen ons leren.

We rijden nu op lange rechte wegen, in een golvend landschap. Af en toe denken we dat we in de graanschuur van Canada beland zijn, overal liggen van die grote stro-rollen.
We zien er honderden, misschien wel duizenden.

Direct langs de weg liggen vennetjes. Bert vind het merkwaardig dat alle begroeiing in het water dood is. Omdat we geregeld ja-knikkers zien, heeft Mieke een theorie.
Misschien is het water vervuild en gaat daarom de beplanting rip.
Voor de rest is het eigenlijk maar een saaie weg en de stad Red Deer kan ons niet bekoren, we besluiten daarom om door te rijden naar Drumheller.

Daar komen we tegen 5-en aan en het Infocenter is midden in Down-town. Tijdens het rijden naar het center komen we erachter dat deze streek erg trots is op zijn dinosaurier vondsten. Drumheller noemt zich dan ook Dinosaur capital of the world. Op zo'n beetje elke straathoek staat een, al dan niet grappige, dino en overal kun je musea en
winkels zien met fossielen.
Het pronkstuk van de nep dino's staat bij het Infocenter, een gevaarte van 26 meter hoog waar je in kan klimmen. Vanuit de bek kun je over Drumheller uitkijken.
Dit gevaarte laten we voor wat het is en we duiken het Infocenter in.
We krijgen van een vriendelijke jongen een hoeveelheid informatie waar we nog wel 3 weken vakantie mee kunnen vullen.
We zullen het in 2 dagen moeten proppen. Na hem vriendelijk bedankt te hebben en op de valreep nog aanwijzingen naar de plaatselijke Wall-mart te hebben gevraagd, verdwijnen we met Zwabberich naar onze overnachtingsplaats.

We hebben inmiddels geleerd dat we niet moeten vragen naar de gratis overnachtingsmogelijkheden, men kijkt ons dan een beetje meewarig aan en soms hebben we het idee dat we niet serieus meer genomen worden. Vandaar de vraag, hoe komen we bij de Wall-mart. We weten
al uit eerder opgedane ervaringen dat je prima kunt staan bij een supermarkt.

Op een zwoele avond bivakkeren we dus, samen met nog een aantal andere campers, op de parkeerplaats van de Wall-mart.
Deze ligt heerlijk rustig, om 21.00 gaat de winkel dicht en hebben we de parkeerplaats voor ons alleen.
Later op de avond komt er een patrouille auto even een rondje maken en dan gaat voor ons de lamp uit en snurken maar.