dansen op de ...........

Ondanks de sterke wind zijn we de nacht goed doorgekomen en als we de rolgordijnen omhoog doen, zien we dat er nog meer mensen terug zijn gekomen naar deze stek om te overnachten. Het is dan ook een van de rustigste, gratis, plaatsen waar we gestaan hebben.
Tijdens het ontbijt bespreken we de planning voor deze dag. Het eind van de vakantie komt in zicht en we moeten de dingen die we nog willen doen/zien op een rijtje zetten. Drumheller heeft ons veel gebracht, nu besluiten we verder te gaan naar Patricia. Daar zijn veel soepbotten, excuseer, dinoskeletten opgegraven. Die sites willen we van dichtbij gaan bekijken. Na de afwas zet Mieke zich in de bestuurderszetel, byby Wall-mart en we're on the road again.

Dan toont Zwabberich zich van zijn expressieve kant. Hij neemt Mieke ten dans, een tango. Hij sleurt haar, tegen wil en dank, van de ene naar de andere kant en samen nemen ze de Higway 10 in bezit.
Zo dansen ze de Hoodoo's en de Atlas Coal Mine voorbij, op weg naar Patricia. Dit worden een interessante 184 kilometers.
We verlaten op gegeven moment de Higway en dan komen dan al heuvelopwaarts rijdend in een totaal ander landschap terecht. De Canyons maken plaats voor weides gevuld met vee. De ja-knikkers zijn ook weer aanwezig in de omgeving.

Het is eigenlijk weer een saaie route, maar dan ziet Mieke een bijzonder transport aankomen, er wordt een gigantische silo over de weg vervoerd. Mieke vraagt Bert er een foto van te nemen, hij zit echter, zoals vaker deze vakantie, verdiept in een spelletje op zijn telefoon en het fototoestel is ook al niet in de buurt.
Enfin, er is geen foto van dit bijzondere transport.
Verder gaat het langs plaatsjes met de mooie namen Dorothy,Rosemary en Duchess.

Na zo'n 150 kilometer gezwoegd te hebben, kijken we uit naar borden die ons de weg zullen wijzen naar het Dinosaurpark. Doorgaans worden de toeristische bezienswaardigheden op tijd aangegeven. Nu echter, zien we geen enkele aanwijzing over de route die we moeten volgen.
Dan een waarschuwingsbord, we worden gevraagd om op te passen voor Snakes on the Road. We mogen de komende 15 km. niet te hard rijden, dit om de slangen te ontzien. We zijn al eens eerder borden tegengekomen in deze vakantie met de vraag om, die lieve padden niet plat te rijden (we hebben geen pad gezien) of om op te passen voor beren die je uitstapjes verzieken alleen al door ergens te poepen en daardoor hele looproutes te laten afsluiten, dus met die slangen zal het ook wel loslopen.
Het gaat verder en nog steeds geen bord te zien. We rijden op de goeie gok verder, want ze zijn ook opgehouden met plaatsnaamborden te plaatsen. We komen langs een veld met allemaal triplex sheltertjes (daar lijkt het tenminste op), waar ze voor dienen is ons een raadsel. Na een twintigtal kilometers gereden te hebben, besluiten we om te keren.
We gaan terug naar de laatste plek waar we een verkeersbord zagen. De triplexshelters zijn er ook nog. Doorkarren Mieke. Aha, een bord met de aanduiding Brooks komt in zicht, dit gaan we maar volgen ondanks het feit dat we naar Patricia moeten. Brooks ligt namelijk iets ten zuiden van Patricia.

Na een half uurtje staan we bijna in Brooks en daar staat het Dinosaurer Park aangegeven. Mieke geeft haar danspartner een klopje op het stuur en vindt dat het tijd is voor een bakje koffie en een plaats aan de kant van de dansvloer. Ze geeft Bert de mogelijkheid om ook met Zwabberich een tango'tje te doen.
Terwijl ze genieten van een bakje koffie komt er weer het nodige aan water uit de hemel vallen, gelukkig zitten ze warm en droog.
Het Golden Oldies (dank aan Erik en Liset) team gaat na de koffie onder leiding van Bert verder. Het Park staat nu wel steeds aangegeven en tot onze verbazing komen we weer langs het weiland met daarop de
triplexshelters, we voelen ons als cartoon figuren in een tekenfilm. Mieke kijkt op de kaart en ziet dat we er nu via de weg naar toe zijn gereden, die ze in een eerder stadium al waren overgestoken.

Bert gaat gemoedelijk verder en dan zien we het...nog 4 km tot het Dinosaur Provincial Park. Mieke begint bijna te zingen dat ze er bijna zijn, als een 2-tal herten haar aandacht trekt. Ze naderen de weg waarop het gouden duo rijdt met vrolijke sprongen en Mieke roept uit dat Bert moet stoppen. Bert heeft zo 1-2-3 niet in de gaten wat er gebeurd, hij neemt aan dat Mieke een fotomomentje wil pakken en hij rijdt nog door. Mieke roept nog harder STOP en dan besluit Bert dat ook maar te doen en dan steke de herten een meter of 15 voor de RV de weg over. Mieke pakt dan inderdaad het fotomoment en we kijken elkaar daarna grijnzend aan. Dit is goed afgelopen en geweldig om te mogen beleven.

Na een minuutje of 5 draait Bert de parkeerplaats bij het Park op, we hebben hier een fantastisch uitzicht over de badlands. Canyons al over the place. Er zijn verschillende paadjes die je kunt volgen en met bordjes wordt de specifieke flora en fauna aangeduid. Je moet hier niet met slippertjes gaan lopen, want de cactussen groeien hier gewoon in het gras.
Het landschap veranderd per minuut, want dan schijnt de zon en even later is het bewolkt, zelfs zo bewolkt dat Mieke aan Bert doorgeeft dat ze het knusse onderkomen weer induikt. Bert wil nog wat verder door en komt na. Jullie raden het misschien al, Mieke zit lekker droog binnen en Bert haalt weer een nat pak. Tsja..

We rijden naar het infocenter door, het blijkt dat ze een vooruitgeschoven post van het Tyrell Museum zijn met een daarbij behorende expositie. De toeristenshop mag natuurlijk
niet overgeslagen worden en Mieke koopt een aantal stukken versteend hout voor thuis in de souvenir kast. Ze hebben een aantal prachtige fossielen, deze zouden echter het gewicht van de koffer behoorlijk omhoog jagen, Bert neemt er mooie foto's van.
Er is hier ook een campground en daar gaan we naar toe, kunnen we morgen meteen na het ontbijt het Park in.

Bert parkeert Zwabberich netjes op zijn toegewezen plek, terwijl Mieke (al aanwijzingen gevend) door de muggen belaagd wordt. De avondmaaltijd wordt met smaak genuttigd, pasta uit een zakje, daarna gaat Bert genieten van een lekker warme douche.
Omdat we hier de luxe van wifi hebben, ze durfden het niet te garanderen bij de receptie, besluit Mieke de app van British Airways op te starten. Het is om na te zien of de vluchttijden misschien nog veranderd zijn. Dan staat daar met grote letters, het is nog 48 uur tot online check-in. Waaat, dat betekent dat we camper overmorgen tussen 08.00 en 10.00 in moeten leveren en dus morgenavond in of bij Calgary moeten staan.
Even voor de onwetende lezer van dit verhaal, we hadden gedacht de camper nog 3 nachten te zullen hebben. Nu blijkt dat dus nog maar 2 nachten te zijn.

Mieke slaat meteen aan het koffer inpakken, Bert heeft bij terugkomst eerst een gevoel van dat kannietwaarzijn. De BA-app overtuigd hem echter meteen.
Dan wordt het morgen een drukke dag, we willen wat park-trails volgen en moeten dan meteen door naar Calgary zo'n 190 km hiervandaan.
De voedingsmiddelen worden uitgezocht op meenemen en wegdoen, misschien kunnen we er morgen nog iemand mee blij maken.
Bert gaat morgenavond aan de slag met zijn koffer en dan is het, na een borreltje genomen te hebben, bedtijd.