Calgary, here we come

Tsja, dan is het ineens de voorlaatste dag van de vakantie. We moeten nog een beetje bekomen van de schrik.
En hadden we gisteren nog bedenkingen over de redelijk hoge tarieven voor de camping, nu hebben we geen spijt dat we hier zijn gaan staan. De wifi heeft ons "gered" van een te late aankomst in Calgary, de stroomaansluiting maakte dat we de magnetron konden gebruiken en nu kan ons afvalwater hier nog gedumpt worden.
Dat bespaart ons een zoektocht in Calgary naar een Dumpsite.
We moeten Zwabberich morgenvroeg tussen 08.00 en 10.00 inleveren en dan mag er niks meer in de "vieze" tanks zitten. De schoonwater tank mag gevuld blijven.
Dat betekent dat we de wc/douche en wastafel niet meer kunnen gebruiken, zal geen probleem zijn, openbare gelegenheden genoeg.
Bert heeft tijdens het dumpen de buitenkant van de RV grotendeels schoongemaakt, de vliegen/muggen en andere vliegende ietsen hebben zich onlosmakelijk verbonden met ons rijdende huis. We weten niet hoe streng Canadream zal controleren en Bert neemt geen risico.
Als we toen wisten hoe Liset en Erik hun Bear hadden ingeleverd,
hadden we ons niet druk gemaakt. ( zie ook: http://liseterik.waarbenjij.nu/reisverslag/4942960/planes-trains-tyrone) Mieke duikt intussen onder de douche op de camping. Zo zijn de taken eerlijk verdeeld.

Dan is het tijd voor het Dinosaur Park, dit is toegankelijk vanaf de camping. Gister hebben we in het infocenter een overzicht kaartje
gekregen en er is een Public scenic loop road van ongeveer 3 km lang.
Officieel mogen we er niet op rijden, het is een gravelweg en Canadream wil niet dat we gravellen. Na in het Wells Grey Parc 52 km "gegravelt" te hebben, vinden we dat dit stukje nog wel kan.
Het park is kleiner dan we verwacht hadden. Op zich niet verkeerd, we hebben straks nog een rit voor de boeg.
Op de parkroute zijn 4 stops van waaruit je naar bezienswaardigheden of uitzichten kunt lopen.
Het lijkt allemaal (half)uurtjes werk en we verwachten ergens rond twee uur in de middag naar Calgary te kunnen vertrekken.

Bert rijdt de Public road op en kan na twee keer gas gegeven te hebben, stoppen. Aan de parkeerplaatsen merken we al dat het hier wat knusser is, met onze RV nemen we de helft van de voorradige plekjes in.
We stappen uit en na een hellingkje beklommen te hebben, surprise, ze hebben hier ook Hoodoo's. Ze zijn mooier dan die bij Drumheller en er lopen geen mensen over/om heen, een verademing. Het pad leidt ons langs sedimentafzettingen van miljoenen jaren geleden. Van tijd tot tijd zien we diersporen. De beestjes zelf laten zich echter niet zien, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Door bordjes worden we op speciale planten en/of andere bezienswaardigheden geattendeerd.
Onze financiële steun aan het park vinden we na dit alles zo mooi verzorgd te zien, een terechte uitgave. Al wandelend maken we foto's en komen dan weer uit bij de RV.

Zwabberich brengt ons grommend naar stop 2.
Er staat een gebouwtje wat verder van de weg, het doel van deze halte.
Een skelet van een Hadrosaur, nooit van gehoord zullen jullie zeggen, nou wij ook niet, ligt in het optrekje. Het beestje is zo'n 60 miljoen jaar geleden doodgegaan.
In 1959 is een parkranger tijdens een wandeling over het skelet gestruikeld. Ook hier een fotoshoot en dan terug naar de RV.

Bert trapt het gas nog eens een goed in en we zijn bij stop nummer 3.
Alweer een gebouwtje. Geen echte dino botten deze keer, maar een voorbeeld van een vindplaats. Een grote legpuzzel met af en toe van die stukjes, die nog aan elkaar hangen.
Je raadt het al, een paar foto's en we lopen door. Heuvel op om daar een mooi uitzicht te hebben over deze omgeving.
We komen wat andere toeristen tegen, het zijn er echter niet veel.
We betrappen onszelf erop dat we, al lopende over het pad, speuren of er misschien een dino botje te zien is op de grond, of in de wanden van de canyons.
Maar of onze deskundigheid laat te wensen over (zeer waarschijnlijk) we zien niks.

Ongemerkt zijn we langer onderweg dan we dachten, de laatste halte is in zicht. Op de kaart zien we dat het een trail van 1.4 km naar de Red Deer River is, met wel 165 soorten vogels die je onderweg kunt zien.
We besluiten deze over te slaan, we zijn bang in het bos ten prooi te vallen aan de altijd op de loer liggende muggen. Voor vogels kijken hebben we, in een vorige vakantie bewezen, niet echt aanleg. Wat ook meespeelt, het is tijd om te vertrekken. We willen niet in het donker in Calgary aankomen.
Nog een kleine stop voor ons vertrek uit het park, hier kunnen we onze overtollige etenswaar dumpen bij een familie die nog
een week te gaan heeft met hun campervakantie. Zij blij, wij blij.

Bert rijdt ons het park uit, over 1 ding zijn we het eens. De Rockies waren overweldigend en we dachten dat er niets tegenop kon, maar deze Badlands hebben ons op een prettige manier verrast.
Zo, op naar Calgary. Via de provinciale weg 544 en dan de Highway 1. Bijna 200 km voor de boeg.
Kijk daar zijn ze weer.....de triplexsheltertjes. Die hebben we nu genoeg gezien, gauw verder. Een minuutje of 30 later zitten we op de snelweg.

De Canadezen zijn ook op vakantiepad. Van alles komen we tegen, een supergrote RV met aan de trekhaak een klein stadsauto'tje, of een
pick-up met een supersize caravan erachter, we zien ook personenauto's met vouwwagen en Suv's met een klein caravannetje, motoren met aanhanger en ga maar door.
Voor de rest is er onderweg weinig te beleven. Veel weiland, lange rechte wegen, af en toe een extra lange vrachtwagen, boerderijen in goede staat en in vele gradaties van verval. Een gekke bestuurder in een RV. Oh nee, dat is Bert, toe aan een bak koffie.

Er volgt een pit-stop langs de snelweg. Mieke gebruikt de koffiezetter nog éénmaal, zoals alleen zij het kan.
Wat later zit de Golden Oldies genoeglijk een bakje koffie weg te slurpen. Met zo'n lekkere muffin van de Wall-mart.
Die hebben we niet afgegeven. We zijn toch niet gek.

Na deze stop kruipt Mieke achter het stuur om de rit naar Calgary te vervolgen. Het gaat voorspoedig en tegen 4-en komen ze bij Calgary aan en dat is te merken, alsof je de randstad in de spits binnenrijdt. Mieke mag meteen aansluiten in de file.
Canadream ligt gelukkig aan de west kant van Calgary en laten we nu aan die kant binnenkomen. Bert wil eigenlijk nog een park bezoeken, maar dan moeten we door Calgary heen naar het oosten en gezien de traffic-jam heeft Mieke er geen zin in om daarnaartoe te rijden. We zullen vast wel een andere plek vinden waar we een eindje kunnen lopen.

Bij de oplevering van Zwabberich is de tankinhoud bepaald op 5/8ste en die hoeveelheid wil Canadream er weer in hebben als we de RV inleveren. Omdat de benzinemeter nu iets onder de helft staat, wacht ons de uitdaging om de naald op 5/8ste te krijgen. Bij het eerste tankstation wat we tegenkomen gaan we de challenge aan.
Bert gooit er voor 20 dollar in en dan kijkt Mieke, door het contact aan te zetten, of er genoeg benzine in is gegaan. Helaas, dit was niet genoeg. Nogmaals 15 dollar in de machine en dan blijkt dat Zwabberich een gemeen spelletje met ze heeft gespeeld. Nu zijn er liters over. Erik en Liset hebben ditzelfde probleem met Bear ook gehad, maar zij konden
dit overschot nog gebruiken om een snelheidsrecord met hun RV te breken. Wij zitten op maximaal 10 km. van Canadream en hebben onze overnachtingsplaats al in zicht, het is niet anders.

CrossIronmills, onze laatste stop voor vandaag. Er staan al wat andere Rv's en Mieke zet Zwabberich er gezellig bij.
We staan op de parkeerplaats van een gigantisch groot winkelcentrum. Een eindje lopen, dat lukt hier wel.
Bert neemt tijdens de wandeling afscheid van zijn favoriete sandalen, de zolen zijn door en hoewel hij er emotioneel niet aan toe is, snapt hij wel dat ze toe zijn aan vervanging. (ter info, ze zijn elke vakantie in de afgelopen, pak hem beet 15 jaar, meegegaan. Egypte, Kroatië, Duitsland, Groningen,Sneek, Gambia, alles hebben ze gezien) Hoppa, in de vuilnisbak. Mieke verklaart zich solidair en mikt haar nep Birckenstocks erbij, ook niet meer te redden.
In de Mall vergapen we ons aan de hoeveelheid eettenten, ze zitten overal. Het toppunt is een gebied bijna zo groot als een voetbalveld, aan de rand de verschillende aanbieders van al dat lekkers. Dat brengt onze buikjes aan het rammelen, terug naar ons huis op wielen om ons laatste avondmaal te bereiden.

Na het eten maakt Bert zijn koffer in orde en doet Mieke de afwas. Dan nog met een doekje overal langs en over, we zijn klaar voor de oplevering morgenvroeg.
We pakken nog een afzakkertje en duiken het bed in.

Jullie weten dat we alweer een poosje thuis zijn, maar we willen het verhaal volledig maken voor iedereen.
Er zit nog 1 verhaal in de planning en dan zijn jullie helemaal bij.